riba un pia!

Dushi hende,

Tot mijn schaamte volgt dit verslag drie maanden na de laatste. Wat dat betreft begin ik aardig te acclematiseren in het warme, poko-poko (rustig) Curacao. Op 15 december kwam er een einde aan mijn internship bij de dolfijntherapie. Als ik erop terugkijk was het toch wel een bijzondere tijd. Ik mis nog steeds het geluid van die 'flippers' bij het opstaan. In plaats daarvan word ik nu gewekt door de buurthaan: dan gooi ik de deuren open en laat de vroege ochtendzon binnen. Ik voel me thuis op mijn eigen stekkie in Otrabanda. Over het algemeen bevind ik mij in een rustige buurt met veel zwerfkatten, honden, mamasita's met mega-achterwerk en psssst...mannen. Dat laatste begint me af en toe op mijn zenuwen te werken maar helaas verander je er weinig aan.

Na mijn internship heb ik eerst een aantal weken gewerkt in een cafe op de Handelskade, in afwachting van een baan bij autistische kinderen. Helaas ging dit vanwege gebrek aan budget niet door. Vervolgens switchte ik naar de kinderopvang maar wederom was dit een teleurstelling aangezien mijn werkgever mij niet wilde verzekeren (dit is verplicht). Om te kunnen immigreren moet ik een Verklaring van Goedgedrag, geboorteakte, werkgeversverklaring en verzekering hebben. Inmiddels is mijn ervaring dat de immigratiedienst, als het even kan, graag nog iets toevoegt aan het lijstje. Ik ga dus van het kastje naar de muur....en dat is frustrerend. Maar ik begin nu langzaamaan mijn bestaan hier op te bouwen en wil daarom niet opgeven. Positief is dat ik mij heb aangesloten bij de vakgroep voor Beeldend Therapeuten. Ik ben in onderhandeling over mogelijke clienten. Verder geeft Curacao mij veel inspiratie op creatief gebied: ik ben aan het schilderen en ga dit, voor het eerst in mijn leven, te koop aanbieden. Eens zien wat het oplevert. Het paradijselijke Curacao heeft mij de afgelopen maanden ook een heel andere kant laten zien. Gevaar, criminaliteit en veel 'haat' tegen Nederlanders. In London was ik trots om te kunnen zeggen dat ik uit Nederland kom, nu draai ik beschaamd mijn blonde hoofd weg wanneer er een menigte zuipende, blerende Hollanders voorbij strompelt. Wat een bijdehand, eigenaardig volkje. Tja....en ik ben er een van. De Curacaoenaars kunnen er ook wat van: vooral met de carnaval!!! Het was hopi gezellig! Totdat iemand in zijn been werd geschoten, maar dat terzijde. 

Hoe hou je jezelf staande in een wereld van zulke tegenstellingen? Mijn manier is zoals ik dat ook in London of Leiden zou doen, even gezellig met vrienden of zoals vandaag, de bus naar de Westkust en een duik in het diepheldere water. Daar, onder water, haal ik adem en kom ik tot mijzelf. Ik besef dat ik nog een lange weg te gaan heb om alles hier op te kunnen bouwen maar ik voel ook dat het het waard is. Al zou het voor een paar jaar zijn...

Dus ik zeg: Ayo!

Tussen gouden tanden en dreunende bassen, een vleugje Old Amsterdammer;)

Esther