Kipnuggets, Krukken & Kits

Een dagje aan het strand in Curaçao is een hele belevenis. Nadat je, struikelend over de mooiste baby's, peuters en teckels, je plaats hebt bereikt (inmiddels zo ingeburgerd dat zich dit in de schaduw van een palmboom bevindt) zet je jezelf neer om te genieten van een heerlijk schouwspel: de waggelende goedgevormde Antilliaanse vrouwen, strak in hun badpak, laten zichzelf voorzichtig te water. Voetje voor voetje om maar niet op een steentje te trappen (wat onmogelijk is). In het water bevinden zich de kinderen, de kleinkinderen, de bijvrouwen en hun kinderen, je oom, je broers, je zusters, halfbroers en halfzusters, je neefjes, nichtjes, achterneefjes en nichtjes en niet te vergeten je zwager. Kortom: met zo'n uitgebreide familieband is het niet verwonderlijk dat men elkaar dan maar samenvat met één woord: Swa oftwel zwager.

Het is een dolle boel in het water. Er wordt bijna niet gezwommen: men dobbert. Op luchtbedden, krokodillen en banden. De mannen lijken geen zwembanden nodig te hebben want hun bierboeitje houdt hen aan het oppervlak. De paar maanden oude baby dobbert mee op de rug van moeder. Sommige mensen houden hun kleren aan. Iedereen geniet. In het water maar ook op het strand. Gezellig met z'n allen aan de BBQ: die mag zeker niet ontbreken. Op de BBQ gaat zo'n hoeveelheid aan vlees dat er waarschijnlijk een heel slachthuis voor leeggekocht is.

Zittende op mijn weinige zitvlees valt mijn oog op een mooie moeder met baby. Het kleine schepsel is versiert met een roze band in het haar, roze schoentjes en een jurkje waarmee ze het woord Dushi (=schatje) eer aan doet. Zo tevreden en rustig als de baby eruit ziet, zo nors en afwezig lijkt de moeder. Als ik wat beter staar (staren mag hier, het overkomt mij ook dagelijks dus...) staan de ogen van deze jonge moeder triest. Ik vraag mij af wat er in haar omgaat. Is haar man nog wel bij haar? Heeft de baby een vader die bekend is? Heeft ze haar school af kunnen maken of moest ze deze onderbreken vanwege de zwangerschap? Het is deze mamasita (=kleine moeder) die mij inspireert thuis een schilderijtje te creëren waarin ik dit tafereel probeer vast te leggen.

Ik had niet kunnen bedenken dat deze kleurrijke schilderijtjes met Antilliaanse vrouwen en hun iniminibabietjes zo in de smaak zouden vallen bij toeristen en lokale mensen. Dus liggen er inmiddels wat exemplaren bij de Ostrich Farm en word ik per 1 Augustus één van de lokale kunstenaars in de winkel Way of Art.

Schilderen heb ik de afgelopen weken volop noodgedwongen kunnen doen. Ik heb een operatie aan mijn voet gehad (een ganglion). Toen de chirurg het ding had verwijderd liet hij het aan mij zien en zei: "Kijk, het is net een kipnugget". Waarna ik vrolijk het ziekenhuis verliet op mijn krukken en zwoer nooit meer bij de plaatselijke KFC binnen te treden.

Inmiddels ben ik gelukkig weer terug op het werk en heb eindelijk een vaste plek gevonden om te wonen: een schattig houten chalet bij lieve, betrouwbare mensen in de tuin. Omdat ik 'vrij gezellig' ben heb ik twee kittens erbij genomen: Woelfie en Moos. Ze zijn twee deugnieten die vooral graag in mijn klamboe klimmen en af en toe aan kits-worstelen doen. Het klinkt cliché maar deze lovely ladies geven mij alle liefde die ze mij kunnen geven en ze krijgen het in drievoud terug. Ik ben dus hopi contentu met deze gezinsuitbreiding! Geniet van de foto's...